(Από την Καθημερινή, 13/11/20011)
Eνα από τα πιο γνωστά και τα πιο όμορφα ποιήματα του Σεφέρη, το «Ενας γέροντας στην ακροποταμιά» (Κάιρο, 1942), θύμιζε η εικόνα του Εμμανουήλ Κριαρά, την Τετάρτη, στο «Πρωινό ΑΝΤ1». Είχε προηγηθεί η δήλωσή του στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, η οποία μεταδόθηκε από το δελτίο αρκετών καναλιών και προκάλεσε αίσθηση: «Θα ήθελα να είχα πεθάνει, να μην είμαι αναγκασμένος να βιώνω αυτές τις καταστάσεις στον τόπο μου».
Ενας άνθρωπος που η πρώτη παιδική του ανάμνηση είναι η αγωνιώδης αναμονή του κομήτη του Χάλεϊ, το 1910, που έζησε πολέμους και δικτατορίες, που έδωσε αναρίθμητες προσωπικές μάχες για τη δημοτική, για την επιστημονική αλήθεια, που δέχτηκε χαστούκια και διώξεις, φτάνει σήμερα στο σημείο να πει ότι στην υπερεκατονταετή ζωή του δεν θυμάται «ποτέ αντίστοιχη περίοδο με ανάλογα πολιτικά –και κυρίως οικονομικά– αδιέξοδα».
Η εκπομπή συνδέθηκε απευθείας με το διαμέρισμα του κ. Κριαρά, στη Θεσσαλονίκη. Με φωνή σταθερή, παρά τα 105 και βάλε χρόνια του, με λόγο διαυγή, ο δάσκαλος ευχήθηκε να βρεθεί ένας δρόμος συνεννόησης μεταξύ των πολιτικών, αποφεύγοντας να εκφράσει κρίσεις για το ένα ή το άλλο κόμμα ή πρόσωπο.
«Θα ήθελα να είχα πεθάνει...» Συγκλονιστική χαρακτήρισε ο παρουσιαστής Γιώργος Παπαδάκης αυτήν τη σκοτεινή ευχή. Ωστόσο, συγκλονιστική είναι όλη η ζωή του δασκάλου, συγκλονιστική και η διαπίστωση ότι και σήμερα στέκει ορθός και νοιάζεται για τα κοινά. Και αν όχι συγκλονιστικό, πάντως εξαιρετικά ασυνήθιστο είναι το γεγονός ότι μια μη πολιτιστική εκπομπή χαλαλίζει λίγα λεπτά για έναν άνθρωπο που με το διδακτικό και συγγραφικό του έργο, και κυρίως με το παράδειγμά του, έχει πλάσει άλλους ανθρώπους.
Τι να πει κανείς για τα όσα συνέβησαν τις τελευταίες ημέρες, με τα 19 ονόματα και τα 49 σενάρια; Μικροί και ασυνάρτητοι φάνηκαν οι πολιτικοί ταγοί του έθνους, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι εμείς οι άλλοι είμαστε κατ’ ανάγκη συγκροτημένοι και μεγάλοι. Πάντως, η τηλεόραση είπε πολλά, ενώ αυτά τα πολλά ειπώθηκαν από έναν σχετικά μικρό αριθμό προσώπων που έδιναν πρωινές, απογευματινές και βραδινές παραστάσεις. Λες και κάποιοι είναι οι εκλεκτοί του γυαλιού και όχι της κοινωνίας, που τους έχει γυρίσει επιδεικτικά την πλάτη (και δεν εννοώ ούτε τα γκάλοπ ούτε τα γιαούρτια).
Ο Εμμανουήλ Κριαράς, ένας διανοούμενος και αγωνιστής, που έχει διαβεί ποτάμια και ποτάμια, συχνά κόντρα στο ρεύμα, μίλησε κι εξέφρασε έναν πόνο βαθύ, έναν πόνο που δεν ξέρω αν τον γιατρεύει η είδηση ότι επιτέλους μάθαμε ποιος επισήμως κυβερνά αυτόν τον τόπο. Κι εμάς δεν μας μένει παρά «να λογαριάσουμε κατά πού προχωρούμε».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου