Η Αθήνα μετά θάνατον

Του Τάκη Θεοδωρόπουλου

Τα Νέα online Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2011

     Μια ακόμη επόμενη μέρα μιας ακόμη καταστροφής και οι αρμόδιοι επιδίδονται στο άθλημα της αποτίμησης των ζημιών. Κάτι εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ που υποτίθεται θα μας κοστίσει η αποκατάστασή τους, μερικές ακόμη άδειες και κλειστές τζαμόπορτες με θυροκολλημένο το «Ενοικιάζεται» και τους φακέλους των λογαριασμών να σωρεύονται κάτω από τη σχισμή. Πόσοι τόνοι μάρμαρο, πόσα τετραγωνικά υαλοπίνακες για να κρατηθεί ζωντανή η ψευδαίσθηση ότι η πόλη είναι ακόμη ζωντανή, ότι δεν άφησε την τελευταία της πνοή, ότι όλο και κάτι μπορεί να γίνει ακόμη;

     Η πόλη, το εμπορικό της κέντρο, αυτό που μέχρι πριν από λίγα χρόνια ήταν αρκετό για να σε πείσει πως αυτή είναι η πρωτεύουσα ενός κράτους που, αν και μικρό, βρήκε τη θέση του ανάμεσα στους ισχυρούς του κόσμου. Η πόλη με τους δορυφόρους της, μερικές εκατοντάδες εμπορικά κέντρα που φύτρωναν στο αττικό τοπίο μέσα σε μια νύχτα, σαν φυσικό φαινόμενο μιας οικονομίας που καλπάζει, επεκτείνεται, αναπτύσσεται με ρυθμούς ικανούς να εντυπωσιάσουν ακόμη και την ψυχραιμότερη στατιστική.

Εικονική περιήγηση στην Αθήνα

Πιέστε εδώ για να περιηγηθείτε εικονικά στην Ακρόπολη.

Αν θέλετε να περιηγηθείτε και σε άλλα σημεία της Αθήνας πιέστε εδώ για να μεταβείτε στο σχετικό ιστότοπο.

Ο κοινωνικός αναλφαβητισμός

Του Τάκη Θεοδωρόπουλου

Τα Νέα online Σάββατο 15 Οκτωβρίου 2011

Πίσω από τα κατεστραμμένα θρανία, τις κρεμασμένες καρέκλες στα κάγκελα και τους πεταμένους υπολογιστές μπορεί να μην κρύβεται παρά μόνον μια μικρή μειονότητα του μαθητόκοσμου. Μια μειονότητα που εκμεταλλεύεται την ασυλία των καταλήψεων για να απελευθερώσει τη βία που ούτως ή άλλως κυκλοφορεί ανάμεσά μας. Μπορεί όντως η πλειονότητα να μην ακολουθεί, ασχέτως αν η πλειονότητα αισθάνεται κι αυτή την ίδια απέχθεια προς τη σχολική τάξη που αισθάνονται και όσοι επιδίδονται στο έργο της καταστροφής.

Το ίδιο συμβαίνει και με τους καθηγητές. Δεν ξέρω πόσους απ' αυτούς εκφράζει η ξύλινη γλώσσα των συνδικαλιστών τους. Ακόμη κι αν αυτοί αισθάνονται την ίδια απέχθεια προς ένα εκπαιδευτικό σύστημα που συμμετέχει ενεργά στο σκηνικό της γενικευμένης κατάρρευσης. Ακόμη κι αν αισθάνονται πως το έργο τους έχει απαξιωθεί, κι αν έγιναν ακόμη φτωχότεροι από όσο ήσαν στα χρόνια της ευμάρειας, τότε που οι πελάτες του νυχτερινού κέντρου που λεγόταν Ελλάδα αντιμετώπιζαν τη σχολική τάξη ως ενοχλητική λεπτομέρεια.