Τρίτη 3 Ιανουαρίου 2012

Ιωάννα Καρυστιάνη: «Πρέπει να αποζητήσουμε το σθένος της αξιοπρέπειας»



(Από άρθρο στο clickatlife στις 19 Δεκεμβρίου 2011)


Αυτή τη στιγμή που μιλούν οι αριθμοί τη δεινή τους γλώσσα, νομίζω πως προέχει να σωθούν οι άνθρωποι. Ειδικά όταν μιλάμε για ένα εκατομμύριο ανέργους, για ανθρώπους που αυτοκτονούν για χρέη στις τράπεζες, για ένα εκατομμύριο ανασφάλιστα και χωρίς σέρβις αυτοκίνητα στην Αθήνα, για νέους που δεν βρίσκουν δουλειά και ετοιμάζονται να μεταναστεύσουν στην Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία. Ταυτόχρονα όμως πιστεύω ότι κάθε πολίτης κάνει τον δικό του λογαριασμό, με τη συνείδησή του και το ταμείο του. Και βλέπει ο ίδιος αν κάπου ξελογιάστηκε ή ξεστράτισε. Πρόκειται για ένα χρέος ατομικό, δεν είναι το δημόσιο χρέος το οποίο δημιούργησαν όλοι αυτοί που κυβέρνησαν επί χρόνια και ήξεραν τι λένε τα κιτάπια και πού πάνε οι αριθμοί. Νομίζω ότι η χρεοκοπία είναι πιο δεινή όταν συνοδεύεται από τη χρεοκοπία της καρδιάς και των συναισθημάτων. Είναι η εποχή που πρέπει να αποζητήσουμε το σθένος της αξιοπρέπειας και το σφρίγος της ανθρωπιάς.

Για το πλήρε άρθρο πιέστε εδώ

Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2011

Ενας δάσκαλος στην ακροποταμιά

Tης Mαριαννας Tζιαντζη
(Από την Καθημερινή, 13/11/20011)

   Eνα από τα πιο γνωστά και τα πιο όμορφα ποιήματα του Σεφέρη, το «Ενας γέροντας στην ακροποταμιά» (Κάιρο, 1942), θύμιζε η εικόνα του Εμμανουήλ Κριαρά, την Τετάρτη, στο «Πρωινό ΑΝΤ1». Είχε προηγηθεί η δήλωσή του στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, η οποία μεταδόθηκε από το δελτίο αρκετών καναλιών και προκάλεσε αίσθηση: «Θα ήθελα να είχα πεθάνει, να μην είμαι αναγκασμένος να βιώνω αυτές τις καταστάσεις στον τόπο μου».
   Ενας άνθρωπος που η πρώτη παιδική του ανάμνηση είναι η αγωνιώδης αναμονή του κομήτη του Χάλεϊ, το 1910, που έζησε πολέμους και δικτατορίες, που έδωσε αναρίθμητες προσωπικές μάχες για τη δημοτική, για την επιστημονική αλήθεια, που δέχτηκε χαστούκια και διώξεις, φτάνει σήμερα στο σημείο να πει ότι στην υπερεκατονταετή ζωή του δεν θυμάται «ποτέ αντίστοιχη περίοδο με ανάλογα πολιτικά –και κυρίως οικονομικά– αδιέξοδα».

Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2011

Η Αθήνα μετά θάνατον


Του Τάκη Θεοδωρόπουλου
Τα Νέα online Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2011

     Μια ακόμη επόμενη μέρα μιας ακόμη καταστροφής και οι αρμόδιοι επιδίδονται στο άθλημα της αποτίμησης των ζημιών. Κάτι εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ που υποτίθεται θα μας κοστίσει η αποκατάστασή τους, μερικές ακόμη άδειες και κλειστές τζαμόπορτες με θυροκολλημένο το «Ενοικιάζεται» και τους φακέλους των λογαριασμών να σωρεύονται κάτω από τη σχισμή. Πόσοι τόνοι μάρμαρο, πόσα τετραγωνικά υαλοπίνακες για να κρατηθεί ζωντανή η ψευδαίσθηση ότι η πόλη είναι ακόμη ζωντανή, ότι δεν άφησε την τελευταία της πνοή, ότι όλο και κάτι μπορεί να γίνει ακόμη;
     Η πόλη, το εμπορικό της κέντρο, αυτό που μέχρι πριν από λίγα χρόνια ήταν αρκετό για να σε πείσει πως αυτή είναι η πρωτεύουσα ενός κράτους που, αν και μικρό, βρήκε τη θέση του ανάμεσα στους ισχυρούς του κόσμου. Η πόλη με τους δορυφόρους της, μερικές εκατοντάδες εμπορικά κέντρα που φύτρωναν στο αττικό τοπίο μέσα σε μια νύχτα, σαν φυσικό φαινόμενο μιας οικονομίας που καλπάζει, επεκτείνεται, αναπτύσσεται με ρυθμούς ικανούς να εντυπωσιάσουν ακόμη και την ψυχραιμότερη στατιστική.

Κυριακή 16 Οκτωβρίου 2011

Εικονική περιήγηση στην Αθήνα

Πιέστε εδώ για να περιηγηθείτε εικονικά στην Ακρόπολη.

Αν θέλετε να περιηγηθείτε και σε άλλα σημεία της Αθήνας πιέστε εδώ για να μεταβείτε στο σχετικό ιστότοπο.




Ο κοινωνικός αναλφαβητισμός


Του Τάκη Θεοδωρόπουλου
Τα Νέα online Σάββατο 15 Οκτωβρίου 2011

Πίσω από τα κατεστραμμένα θρανία, τις κρεμασμένες καρέκλες στα κάγκελα και τους πεταμένους υπολογιστές μπορεί να μην κρύβεται παρά μόνον μια μικρή μειονότητα του μαθητόκοσμου. Μια μειονότητα που εκμεταλλεύεται την ασυλία των καταλήψεων για να απελευθερώσει τη βία που ούτως ή άλλως κυκλοφορεί ανάμεσά μας. Μπορεί όντως η πλειονότητα να μην ακολουθεί, ασχέτως αν η πλειονότητα αισθάνεται κι αυτή την ίδια απέχθεια προς τη σχολική τάξη που αισθάνονται και όσοι επιδίδονται στο έργο της καταστροφής.
Το ίδιο συμβαίνει και με τους καθηγητές. Δεν ξέρω πόσους απ' αυτούς εκφράζει η ξύλινη γλώσσα των συνδικαλιστών τους. Ακόμη κι αν αυτοί αισθάνονται την ίδια απέχθεια προς ένα εκπαιδευτικό σύστημα που συμμετέχει ενεργά στο σκηνικό της γενικευμένης κατάρρευσης. Ακόμη κι αν αισθάνονται πως το έργο τους έχει απαξιωθεί, κι αν έγιναν ακόμη φτωχότεροι από όσο ήσαν στα χρόνια της ευμάρειας, τότε που οι πελάτες του νυχτερινού κέντρου που λεγόταν Ελλάδα αντιμετώπιζαν τη σχολική τάξη ως ενοχλητική λεπτομέρεια.

Τρίτη 20 Σεπτεμβρίου 2011

Έντεκα (11) Κανόνες ζωής που δεν έμαθαν και δεν θα μάθουν τα παιδιά στο σχολείο


Ο
Bill Gates σε μια πρόσφατη ομιλία του σε ένα γυμνάσιο, μίλησε για 11 κανόνες ζωής που δεν έμαθαν και δεν θα μάθουν στο σχολείο. Μιλάει για το πως οι «προοδευτικοί» δάσκαλοι δημιούργησαν μια γενιά χωρίς αίσθηση της πραγματικότητας και πως αυτή αντίληψη προετοιμάζει τα παιδιά να αποτύχουν στον πραγματικό κόσμο.

Κανόνας 1:
Η ζωή δεν είναι...δίκαιη - συνήθισέ το!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Κανόνας 2:
Ο κόσμος δεν ενδιαφέρεται για την αυτό-εκτίμησή σου. Περιμένει πρώτα να επιτύχεις εσύ ο ίδιος κάτι ΠΡΙΝ αισθανθείς καλά με τον εαυτό σου.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Κανόνας 3:
Δεν θα κερδίσεις 60.000 ευρώ το χρόνο τελειώνοντας το σχολείο. Δεν πρόκειται να γίνεις αντιπρόεδρος με δωρεάν αυτοκίνητο και κινητό τηλέφωνο μέχρι να τα κερδίσεις και τα δύο.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

 Κανόνας 4:
Εάν νομίζεις ότι ο καθηγητής σου είναι σκληρός, περίμενε μέχρι να δεις το αφεντικό.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Κανόνας  5:
Το γύρισμα των μπιφτεκιών δεν σου μειώνει την αξιοπρέπεια. Οι παππούδες σου είχαν μια διαφορετική λέξη για αυτή την εργασία: την έλεγαν ευκαιρία.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~