Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2011

Η Αθήνα μετά θάνατον


Του Τάκη Θεοδωρόπουλου
Τα Νέα online Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2011

     Μια ακόμη επόμενη μέρα μιας ακόμη καταστροφής και οι αρμόδιοι επιδίδονται στο άθλημα της αποτίμησης των ζημιών. Κάτι εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ που υποτίθεται θα μας κοστίσει η αποκατάστασή τους, μερικές ακόμη άδειες και κλειστές τζαμόπορτες με θυροκολλημένο το «Ενοικιάζεται» και τους φακέλους των λογαριασμών να σωρεύονται κάτω από τη σχισμή. Πόσοι τόνοι μάρμαρο, πόσα τετραγωνικά υαλοπίνακες για να κρατηθεί ζωντανή η ψευδαίσθηση ότι η πόλη είναι ακόμη ζωντανή, ότι δεν άφησε την τελευταία της πνοή, ότι όλο και κάτι μπορεί να γίνει ακόμη;
     Η πόλη, το εμπορικό της κέντρο, αυτό που μέχρι πριν από λίγα χρόνια ήταν αρκετό για να σε πείσει πως αυτή είναι η πρωτεύουσα ενός κράτους που, αν και μικρό, βρήκε τη θέση του ανάμεσα στους ισχυρούς του κόσμου. Η πόλη με τους δορυφόρους της, μερικές εκατοντάδες εμπορικά κέντρα που φύτρωναν στο αττικό τοπίο μέσα σε μια νύχτα, σαν φυσικό φαινόμενο μιας οικονομίας που καλπάζει, επεκτείνεται, αναπτύσσεται με ρυθμούς ικανούς να εντυπωσιάσουν ακόμη και την ψυχραιμότερη στατιστική.
Απόδειξη όλος αυτός ο πληθυσμός, οι μάζες της πανάγιας μεσαίας τάξης της δημοκρατίας μας, που μεταφερόταν από εμπορικό κέντρο σε εμπορικό κέντρο διακινώντας αγαθά, τουτέστιν πολιτισμό από ρούχα με υπογραφή και αυτοκίνητα με κάτι χιλιάδες κυβικά. Καταχρεώθηκαν κι η πόλη και τα εμπορικά της κέντρα κι η μεσαία τάξη της κι έχασαν το παιχνίδι. Και τώρα τη μισούν αυτήν την πόλη.
     Κάθε πότε, πόσες φορές μέσα στον χρόνο η πεθαμένη πόλη θα μετράει το κόστος της καταστροφής της; Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει να μη χαθεί η ψευδαίσθηση ότι είναι ακόμη ζωντανή. Γι' αυτό τα συνεργεία του δήμου θα ξαναβάλουν τα μάρμαρα στη θέση τους μέχρι την επόμενη καταστροφή, οι δημόσιες συγκοινωνίες θα αυτοκαταργηθούν για να σώσουν τον δημόσιο χαρακτήρα τους, το λεωφορείο δεν θα βγαίνει απ' το υπό κατάληψη αμαξοστάσιο για να μην το πάρουν απ' τον «λαό» που δεν το έχει κι ας έχει πάει εφτά το πρωί και το χρειάζεται;
     Αλήθεια πού πήγαν οι πολίτες αυτής της πόλης; Είναι αυτοί που παλεύουν να κρατήσουν την υποτυπώδη αξιοπρέπεια της όσφρησής τους καθώς προβάλλουν, άνθρωποι των σπηλαίων ή τρωγλοδύτες, πίσω από τους λόφους με την πνιγηρή οσμή της σαπίλας; Ακόμη και η όσφρηση έχασε τις απαιτήσεις της.
     Τι σημαίνει «ζω στην Αθήνα», σε μια πόλη που έχει αφαιρέσει από τους πολίτες της το στοιχειώδες δικαίωμα της ελεύθερης κίνησης; Διότι οι μόνοι που δεν μπορούν να κινηθούν ελεύθερα σ' αυτήν την πόλη είναι οι ίδιοι οι πολίτες της. Δεν χρειάζεται να μας ανακοινώσουν επισήμως πως πτωχεύσαμε για να πτωχεύσουμε.
     Πώς θα είναι η πόλη αυτή, όχι σε πέντε χρόνια, αλλά σε πέντε, ή σε δύο μήνες; Θα μου πείτε, ένα από τα προνόμια της μετά θάνατον ζωής είναι ότι δεν χρειάζεται να λογαριάζει με τον χρόνο. Το μέλλον είναι τμήμα του αέναου παρόντος κι ετούτα εδώ τα μάρμαρα πάλι σπασμένα θα 'ναι.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου